Zondag 18 september 2016: week 3 in Bal Ashram, Rajasthan, India
De afgelopen week heb ik de kinderen meer uitgelegd over wat een psycholoog wel en niet kan en middels het boek ‘Tim en het EMDR wonder’ uitgelegd wat PTSS* en EMDR* inhouden. De kinderen lijken te begrijpen dat een ingrijpende gebeurtenis vervelende gevolgen kan hebben. Ook heb ik uitgelegd dat iedereen een interview krijgt. De kinderen stellen vragen, bijvoorbeeld wat er gebeurd als zij een verkeerd antwoord geven. Wanneer ik uitleg dat er geen verkeerd antwoord gegeven kan worden, kijken ze wat opgelucht en iedereen zegt mee te willen doen.
Psychologisch interview
Na de psycho-educatie ben ik begonnen met het afnemen van psychologische interviews, om de psychische klachten in kaart te brengen. Ik hoor diverse nare verhalen. In Nederland hoor ik ook veel nare verhalen op mijn werk, alleen raakt het mij nu of een of andere manier meer. Het zijn kinderen, sommige zijn nog maar net 11 jaar, en ze vertellen hun verhaal alsof zij een heel leven achter de rug hebben. Erg aandoenlijk. Ik sla een arm om hen heen of geef een aai over hun bol. Iets wat ik in Nederland niet zo snel zou doen. In India is er over het algemeen veel meer lichamelijk contact vergeleken met Nederland. Hiernaast gaat het om kinderen die in het verleden veel affectie hebben gemist. Het is zoeken naar een balans. Aan de ene kant werk ik hier als een professional en aan de andere kant noemen zij mij didi en leef ik samen met hen. Zoals ik zei, het is zoeken naar een balans qua afstand en nabijheid.
Op dit moment verblijven er ongeveer 56 kinderen tussen de 8 en 18 jaar in Bal Ashram. Alle kinderen zullen de komende weken een interview krijgen. Hierna zal indien nodig een diagnose worden gesteld en een behandeling geïndiceerd worden. Gelukkig hoef ik het niet allemaal alleen te doen. Er staat een team in Nederland paraat met wie ik kan brainstormen, namelijk Arnold van Emmerik (onderzoeker, UvA) Jack Dekker (hoofd afdeling onderzoek, Arkin) en Lotte Hendriks (promovendus en GZ-psycholoog i.o.), Propersona. Als ik in Nederland aan het werk ben, neem ik ook deel aan allerlei intervisiegroepen om mijn werk zo adequaat mogelijk te doen. Het is daarom fijn dat ik hier in India deze ondersteuning ook heb.
Er is geen WIFI: help!
Bairat is een kleine stad 50 km verwijderd van de hoofdstad van Rajasthan (Jaipur). Bal Ashram zit 5 km van Bairat af. Bal Ashram en het kantoor van het dorpshoofd zijn de enige twee plekken in deze omgeving waar een wifi verbinding is. Nou ja is? Soms, voor even dan. De afgelopen 5 dagen had ik helemaal geen internetverbinding. Bij een internationaal project als de onze, is internet vrij belangrijk want een deel van het werk wordt in India gedaan en een deel in Nederland. Kalpesh-ji geeft mij een tip over werken via een persoonlijke hotspot. Via de prepaid kaart op mijn telefoon kan ik dan werken op de tablet; een goede tussenoplossing. De komende week zal het wifi probleem in de Ashram aangepakt worden. Ik ben benieuwd. Keep my fingers crossed!
Prepaid simkaart mét internet: onmisbaar
Van Amsterdamse naar Gau-wali
Zoals ik eerder omschreef zit Bal Ashram 5 km verwijderd van een kleine stad. Op loopafstand zit een klein eet-cafeetje en een piepklein kraampje van een oudere meneer die snoepgoed verkoopt. Ongeveer 4 á 5 keer per week ga ik er eten. Ik heb het gevoel dat ik er dan even uit ben. In Amsterdam voel ik mij zo vrij als een vogel. Alles is binnen handbereik. Hier voelde ik mij in het begin ineens erg afhankelijk van anderen. Als ik iets nodig heb, moet ik naar Bairat en dit kan alleen met de motor of jeep dus moet ik anderen vragen of zij mij kunnen brengen.
Manohar-ji brengt mij naar de ‘stad’. Ik stap achterop de motor met beide benen aan de linkerkant. Ik moet lachen, heb nog nooit zo op een motor gezeten maar wel vaak zo gezien in Bollywood films. Aangekomen in Bairat, rijden wij met een relatief hoge snelheid door de smalle straten. Manohar-ji toetert veel. Toeteren betekent in India “kijk uit, ik kom eraan” of “ik ga langs jou passeren”. Zelfs de koeien die ook in de smalle straten staan, reageren op het getoeter en gaan een beetje op zij. Dit is het mooie van een collectieve samenleving, men zorgt voor elkaar. Manohar-ji gaat met snelheid een kleine helling op en weer af. Ik houd zijn schouder vast en krijg de slappe lach. Manohar-ji begrijpt mij niet. Het is voor hem een alledaags iets, hij is in deze omgeving opgegroeid. Ik zie een Bollywood film voor me met precies deze situatie, alleen wappert een dupatta (sjaal) van de vrouw dan in de lucht. Ik leg aan Mahohar-ji uit waarom ik zo moet lachen. Hij lacht en kijkt een beetje verbaast. Hij zal wel denken, “die Amsterdamse”. Ik zeg tegen hem; “ik kom uit een grote stad, maar nu ben ik officieel een gau-wali (een dorpeling).” Manohar-ji, moet lachen en knikt ja.
Rishma Khubsing
Save by Seva Foundation
*PTSS: post traumatische stress stoornis
*EMDR: eye movement desensititation reprosessing, een vorm van traumabehandeling