28 augustus 2016, New Delhi India

Drie weken geleden vertrok ik vanuit Nederland naar India. Na twee intensieve jaren wat betreft werk, opleidingen en onze stichting was ik toe aan wat rust, voordat ik weer aan het werk ga. Daarom ben ik twee weken eerder dan gepland naar India afgereisd, zodat ik mijn batterij weer kon opladen.

Eerst ontspannen en cultuur snuiven in India
In deze twee weken heb ik tijd met mijn familie doorgebracht. Ook heb ik de Indiase onafhankelijkheidsdag gevierd, samen met een vriendin van mij, Archana-ji (manager van Mukti Ashram), dhr. Chaurasia-ji (voorzitter van BBA) en de 44 kinderen in de Mukti Ashram in New Delhi. Dit was bijzonder om mee te maken. De kinderen zongen het volkslied en de Indiase vlag werd gehesen. Dhr. Chaurasia-ji hield een toespraak waarin hij mijn familiegeschiedenis en die van vele Hindoestanen/Indiërs in Nederland verwerkte. We hadden hier van te voren over gesproken; hoe mijn overgrootouders waren ontvoerd en geronseld tijdens de Britse overheersing. Toen dhr. Chaurasiaji dit benoemde, raakte dit mij omdat ik toen pas besefte hoe belangrijk deze Onafhankelijkheidsdag is. Niet alleen voor de Indiërs in India maar ook daarbuiten, o.a. in Nederland.

Van links naar rechts: Rishma, dr. Chaurasia-ji en Achana-ji in Mukti Ashram

Stiekem toch voor de stichting bezig
In New-Delhi, waar het hoofdkantoor van BBA zit, ontmoette ik ook uitvoerend directeur Dhananjay-ji. Het was een beetje onwerkelijk elkaar voor het eerst in het echt te zien na 2 jaar contact via email en telefoon. Het was een meeting waar ik enthousiast van werd. Ook Dhananjay-ji was enthousiast; over onze stichting en over mijn komst. Hij vertelde dat er de afgelopen twee jaar drie psychologen in de Ashram’s zijn geweest zonder succes. Er was te weinig ervaring met de complexe klachten van de kinderen. Aansluitend daarop hebben we de psycho-educatie workshop voor de staf besproken en het nut van het wetenschappelijk onderzoek van de behandelingen voor de structurele hulpverlening. Dhananjay-ji gaf aan dat het belangrijk is om de kinderen eerst te leren kennen en een relatie op te bouwen voordat de behandelingen starten.

Ik kan niet wachten de kinderen eindelijk te ontmoeten. Tot de volgende blog.

Namaste, Rishma Khubsing.
“Elk mens heeft recht op psychologische hulp”