Zondag 25 september 2016: week 4 in Bal Ashram, Rajasthan, India

Deze week ben ik alweer 4 weken in Bal Ashram en 6 weken in India. Ik ben erg gehecht aan mijn familie en vrienden en begin hen te missen. Er is contact via de app en Skype, maar dat is toch anders dan live bij elkaar zijn en elkaar bijvoorbeeld een knuffel kunnen geven. Guru Ram Kripal-ji is degenen die het langst in Bal Ashram werkt. Hij heeft 18 jaar geleden Bal Ashram helpen opbouwen en is docent van de informele school. Hij nodigt mij uit om samen met de kleinste kinderen van Bal Ashram bij hem thuis te eten. Dit was erg gezellig en het voelde alsof ik thuis was bij mijn eigen familie. Zijn dochters zijn als zusjes voor mij en we hebben samen gedanst en gespeeld.

Ook Nitu-ji, een docente van de beauty class, nodigt mij uit om bij haar en haar kinderen te eten. We hebben het gezellig samen. We eten en kletsen, over van alles en nog wat. De kinderen noemen mij didi en met het team wordt ik steeds hechter. Met hen hier aan de andere kant van de wereld heb ik toch een beetje het gevoel familie om mij heen te hebben.

De interviews
Inmiddels heb ik bij 30 kinderen een psychologisch interview afgenomen. De ene kind heeft behoefte om zijn verhaal kwijt te kunnen en weer anderen durven zichzelf niet bloot te geven. Een kind vraagt twee keer waarvoor ik de informatie ga gebruiken en wie dit allemaal te lezen krijgt. Hij laat niet het achterste van zijn tong zien, dat merk ik aan alles. Hij geeft korte en soms tegenstrijdige antwoorden. Hij vertrouwt mij nog niet. Ik vind het lastig, wil hem graag helpen maar hij houdt mij op afstand. Waar komt die achterdocht vandaan? Wat heeft hij meegemaakt? Hij maakt mij nieuwsgierig.

Dilip
Er zijn kinderen die wat meer afstand houden en de kat uit de boom kijken. Zoals ook Dilip ( 15 jaar ). Hij zit er meestal stilletjes bij en kijkt wat bedroefd, waardoor hij bij mij erg opvalt. Hij houdt fysiek afstand, maar observeert mij nauwkeurig. Is Rishma wel te vertrouwen, wat gaat zij hier precies doen, denkt hij misschien wel. Als ik iets vertel  aan de anderen, waar hij het mee eens is, dan knikt hij af en toe. Yes, ik heb indirect contact met hem! Ik vraag me af hoe onze  band zich verder zal ontwikkelen? We moeten het afwachten.

Happy b-day to me!
Afgelopen maandag ben ik 35 jaar geworden. Als er iemand in Bal Ashram jarig is dan wordt er een havan gedaan. Dit is een hindoeïstisch vuuroffer om jezelf spiritueel te reinigen. Zo spiritueel als ik ben, zei ik volmondig ja toen mij deze havan werd aangeboden. De kinderen die naar de informele school gaan en de kinderen die in Bal Ashram een vak leren, waren allemaal bij de havan aanwezig. We hebben 35 keer de Gayatri Mantra gereciteerd. Mantra’s worden gebruikt om positieve energie te verspreiden, zowel in jezelf als in de omgeving. Erg bijzonder om dit mee te maken. Daarna ben ik met mijn collega Sita-ji naar een mandir geweest (hindoeïstische tempel). Deze mandir staat bovenop een berg. Ik vond het heel rustgevend om daar te zijn. En toen was het tijd voor een Indiase lekkernij (mithai) en chips, uitgedeeld aan de kinderen en collega’s. Het was prachtig om te zien hoe blij de kinderen kunnen zijn met zoiets relatiefs klein. We hebben de dag afgesloten door samen te dansen. Ik vond het erg bijzonder om op deze manier mijn verjaardag te vieren.

Leven in de Jungle
Van te voren wist ik dat Bal Ashram in een groen gebied ligt, maar dat wij midden in de jungle zitten, dat had ik mij van te voren niet gerealiseerd. Na een tijd hier te wonen, besef ik mij dit heel goed. In de eerste week hoorde ik dat er een paar slangen waren gedood. Slangen?! Zijn hier slangen? Slik! Ik ben vaker in India geweest, maar dan in grote steden. Daar zijn geen slangen te zien. Inmiddels ben ik diverse slangen tegengekomen. Is het spannend? Ja dat blijft, maar mijn angst lijkt verminderd.

Op straat zie ik geiten en koeien bij elkaar zitten en komt er een kameel met zijn baas voorbij gelopen. In Bal Ashram leven 3 honden, 40 koeien en een paar geiten. Op mijn kamer zijn er veel gekko’s; dat zijn salamanderachtige beestjes met kikkerpootjes. Ze zijn heel snel, waardoor ik even hard schrik van hen als zij van mij. Inmiddels heb ik ze geaccepteerd als kamergenoten en merk ik ze nog nauwelijks op. Als ik uit mijn badkamerraam kijk, zie ik een hele grote bijenkorf. Uit het andere raam zie ik iets langs hangen, van ongeveer een meter. Ik kijk naar boven en het blijkt een aap te zijn die rustig aan het eten is in de boom met 3 anderen aapjes. Als ik van mijn kamer naar het kantoor loop, zie ik twee koeien die lekker staan te grazen en vele eekhoorntjes razendsnel de bomen in klimmen. Langs mij heen vliegen verschillende vlinders en ik hoor diverse vogels zingen. Wauw, dit is het leven in de jungle!

Rishma Khubsing

Save by Seva Foundation

“Ieder mens heeft recht op psychologische hulp”